มุมมองความรักแบบผู้ใหญ่ 7 แนวความคิดในความสัมพันธ์ ฉบับคนโตแล้วเป็นยังไง ?

ความรักแบบผู้ใหญ่ คือ การให้โดยไม่ทวงบุญคุณ หรือหวังสิ่งตอบแทน ไม่คิดว่าชีวิตของคนอื่นเป็นของตน โดยต้องเป็นสิ่งที่ผู้ให้และผู้รับเต็มใจทั้งสองฝ่าย เราว่าหลายๆ คนก็อยากลองมีความรักแบบนี้กันบ้าง แต่ก็ยังไม่เก็ทว่ามันเป็นยังไง วันนี้เรามี มุมมองความรักแบบผู้ใหญ่ มาแชร์ค่ะ ลองอ่านดูกัน แล้วเทียบว่าความรักของเพื่อนๆ ตอนนี้เป็นแบบนี้รึเปล่า ? จะมีมุมมองแบบไหนบ้าง เอาเป็นว่าเราไปเช็กดูกันเลย

โดยปกติไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องน้อย คนเป็นแฟนกันหยิบมาทะเลาะกันได้ทุกเรื่องนั่นแหละ ถ้าให้เทียบกันแล้ว ระหว่างความรักแบบเด็กๆ กับคนที่เขาโตแล้ว มันเห็นได้ชัดมาก ฉบับคนที่โตแล้วส่วนใหญ่ปัญหาที่หยิบมาทะเลาะกัน มักจะเป็นเรื่องอะไรที่จริงจังค่ะ ปัญหาเล็กๆ จุกจิกๆ เขามักจะมองข้ามกันไป ไม่ใช่ไม่ใส่ใจนะ คือก็ให้ความสำคัญแหละ แต่ไม่หยิบมาเป็นปัญหาชีวิตคู่เท่านั้นเอง และอีกอย่างการทะเลาะกันของคนโตๆ เขาจะไม่ได้ทะเลาะเพื่อแตกหัก แต่จะถกเพื่อหาทางแก้ เพื่อให้ความสัมพันธ์ไปต่อได้ มันเลยแตกต่างกับความรักแบบเด็กๆ สังเกตได้ไม่ยากหรอก

ความรักฉบับคนโตแล้วส่วนใหญ่ ยึดความเป็นผู้ใหญ่เลยค่ะ อารมณ์เป็นรอง เหตุผลเป็นหลัก เน้นแก้ไขปัญหาที่มีร่วมกัน เพราะสำหรับคนที่โตๆ กันแล้ว เขาจะรู้ว่า การลงอารมณ์มากเกินไป มันไม่ได้ช่วยอะไร สุดท้ายจะมีแต่เสียกับเสีย ฉะนั้นการคุยกันด้วยเหตุผลนั้นดีที่สุด แต่เราก็ไม่ได้ว่านะ ว่ามีแค่ความรักฉบับคนโตเท่านั้นที่เน้นใช้เหตุผล เพราะเด็กๆ วัยรุ่นหลายคนก็ใช้เหมือนกัน บางคนแม้อายุจะน้อย แต่มีความคิดที่โตแล้วก็มี เพราะงั้นใครที่กำลังมีความรัก เราว่าการคุยกันด้วยเหตุผลมันดีกว่าค่ะ อาจจะมีเถียงกันบ้าง แต่สุดท้ายผลลัพธ์มันเวิร์กกว่าการใช้อารมณ์เป็นหลักแน่นอน

ปกติถ้าเป็นความรักแบบใสๆ วัยรุ่นๆ เขาจะไม่ค่อยพูดกันถึงเรื่องของอนาคตเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะมองกันแต่วันนี้กับวันพรุ่งนี้เท่านั้น เป็นความรักที่แบบไปเรื่อยๆ ไม่ต้องวางแผนชีวิตอะไรมาก แต่ฉบับคนที่โตแล้ว อนาคตคือสิ่งสำคัญ เมื่อเราคบกับใครมาถึงจุดนึง เราก็จำเป็นที่จะต้องมองไปข้างหน้า มองไปถึงอนาคตของเราสองคน เพราะงั้นสำหรับความรักของคนที่โตๆ กันแล้ว การพูดคุยเรื่องอนาคต และการวางแผนชีวิตคู่ เป็นเรื่องปกติมากๆ มันจะช่วยทำให้เราตัดสินใจได้ว่า เราควรจะไปต่อกับคนคนนี้ไหม เพราะสำหรับผู้ใหญ่แล้ว ความรักไม่ใช่แค่รักและจบ แต่มันรวมไปถึงแผนอนาคตในวันข้างหน้าด้วย ถ้ามันเวิร์กก็ไปต่อได้ แต่ถ้าคบไปแล้วมองไม่เห็นอนาคตร่วมกัน โอกาสจะสานต่อก็จะยากขึ้น

ตอนเด็กๆ เวลาเราจะคบกับใคร เราจะสร้างภาพจำให้เป็นที่น่าประทับใจ เพื่อให้เขาตกหลุมรักเรา ซึ่งบางทีมันเหนื่อยนะ ดังนั้นพอเราโตขึ้น ถ้าเราจะมีความรักสักที เราก็อยากได้ใครสักคนที่ยอมรับในตัวตนของเราจริงๆ คนที่พร้อมจะภูมิใจในตัวตนของเรา ไม่ใช่ภาพฝันที่เราสร้างเพื่อเอาใจเขา เป็นความรักที่ทั้งสองฝ่ายสามารถเป็นตัวเองได้ควบคู่ไปกับการให้เกียรติซึ่งกันและกัน รู้ว่าการเป็นแฟนที่ดีควรซัพพอร์ตกันอย่างไร พูดง่ายๆ ก็คือ เมื่อเราโตแล้วเราก็รู้จักไตร่ตรองมากขึ้น อะไรดีก็ทำ อะไรไม่ดีก็ไม่ทำ จริงใจและซื่อสัตย์ต่อกัน เพื่อให้เราใช้ชีวิตด้วยกันไปได้อย่างยาวนาน 

หลักการของข้อนี้ก็คือการมีเหตุผลนั่นแหละ เมื่อเราโตๆ กันแล้ว การใช้เหตุและผลสำคัญมากนะ นอกเหนือจากนี้การเป็นผู้พูดและผู้ฟังที่ดีก็สำคัญเช่นกัน สมัยเด็กๆ เวลาเราทะเลาะกับแฟน เราอาจจะพูดอยู่คนเดียว แฟนก็ฟังๆ ไป สุดท้ายก็จบไม่สวย แต่สำหรับความรักที่โตแล้ว การรับฟังซึ่งกันและกัน เป็นอะไรที่สำคัญมากๆ ไม่ว่าจะรับรู้อะไรมาก็ตาม สิ่งที่คนโตๆ เขาทำกันคือ รับฟังก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง จะไม่โมเมคิดไปเอง หรือหลงเชื่อใครอื่นมากเกินไป จนทำให้ชีวิตคู่มีปัญหาตามมา

สมัยเป็นเด็กๆ เวลาเราทะเลาะกับแฟน เราจะเฉไฉไม่ยอมรับความจริง โยนทุกความผิดไปให้แฟนตัวเองหรือไม่ก็คนอื่น ใจคิดแต่เอาชนะ อีโก้นี่สูงลิ่ว แต่พอเราโตขึ้น ความคิดความอ่านเปลี่ยนไป ความรักฉบับคนโตๆ กันแล้ว ถ้าทำผิดก็ยอมรับผิด รู้ว่าผิดก็ขอโทษและปรับความเข้าใจกัน คนโตๆ กันแล้วจะไม่ยืดเยื้อให้ความบาดหมางมันเลยเถิด เคลียร์กันได้ก็เคลียร์ เอาให้มันจบๆ กันไป เพราะถ้าเราปล่อยมันไปเรื่อยๆ ปัญหามันจะยิ่งบานปลาย และสุดท้ายมันจะกลายเป็นรอยร้าวของชีวิตคู่