[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 28

   
แม้ว่าอวิ่นเยว่จะรีบทำงานให้เสร็จทันเพื่อไปรับอาหยูที่โรงเรียนแต่ก็กลับมาไม่ทันพบกับหญิงสาวอยู่ดี ป้าผ่องบอกว่าเธอติดนัดกับเพื่อนคนสำคัญจึงขอกลับไปก่อน ชายหนุ่มนั่งกินข้าวมื้อเย็นด้วยอาการเหงาสุด ๆ ใบหน้านิ่งขรึมถึงจะไม่แสดงออกมาแต่เจ้าตัวกลมที่นั่งอยู่ก็มองออกจนหมดสิ้น

          เจ้าตัวกลมนั่งตักอาหารเข้าปากอย่างเงียบแต่ก็เหลือบมองป๊ะป๋าที่ทำหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่

        ป๊ะป๋าต้องชอบคุณป้ามากแน่เลย เด็กชายคิดในใจ ถึงแม้จะไม่ค่อยยอมรับในเรื่องนี้ก็เถอะ แต่ทว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มของป๊ะป๋ามีความสุขมาก ๆ เขาเองก็อยากจะเห็นแบบนี้ทุกวัน

     “ป๊ะป๋า”

          อวิ่นเยว่มองอาหยูที่เรียกและส่งสายตามาหา เขาเอื้อมมือไปลูกศีรษะแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

          “รีบกินเถอะ จะได้ทำการบ้านแล้วเข้านอน”

          อาหยูพยักหน้าและรีบกินในทันที ทว่ามื้อนี้อวิ่นเยว่กินไม่ค่อยลงเพราะกำลังคิดอยู่ว่าถ้าหากเป็นเธอที่พยายามหนีหน้าเพื่อกลับก่อนแล้วล่ะก็ เท่ากับว่าหนึ่งสัปดาห์เจอกันแค่ช่วงวันหยุด และก็เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเพราะเธอหลบอยู่แต่ในห้องครัวตลอด

     อาหยูกินเสร็จขยับตัวลงจากเก้าอี้เดินออกจากโต๊ะอาหารไปนานพอสมควรแล้ว เขาจึงลุกขึ้นกลับไปที่ห้องบ้าง

        ทำยังไงดีล่ะ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

          อวิ่นเยว่นั่งลงที่โต๊ะทำงานพลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก หยิบโทรศัพท์เปิดดูข้อความที่ส่งหาหญิงสาวครั้งสุดท้าย ยังไม่มีการอ่านหรือตอบกลับอะไรเลย

          ชายหนุ่มตัดใจลุกเดินไปอาบน้ำพอดีกับที่ได้ยินเสียงของข้อความจึงรีบเดินกลับมาเพื่อเปิดดูทันที

 

   ลฎาภา : วันนี้คงไม่ทันแล้วละค่ะ

          อวิ่นเยว่ : แล้วพรุ่งนี้ล่ะ จะได้เจอเธอไหม

          ลฎาภา : (ส่งสติ๊กเกอร์หลับฝันดี)

 

อวิ่นเยว่มองคำตอบที่หญิงสาวหลีกเลี่ยง จึงถอนหายใจออกมาและวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เขายังไม่ได้ตอบกลับ เพียงแต่คิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีที่ไม่ให้เธอหลบหน้า

หลังอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ มองเห็นอาหยูที่กำลังปิดประตูและเดินเข้ามา

“ยังไม่นอนเหรอ”

เจ้าตัวกลมหยักหน้าและเดินเข้ามาหาก่อนเอื้อมมือกระตุกชายเสื้อ “ป๊ะป๋า วันเกิดปีนี้อาหยูอยากไปเที่ยว ขอไปกับคุณป้าได้ไหม”

อวิ่นเยว่มองแววตาของอาหยูที่กำลังส่งมองคำตอบ

“ป๊ะป๋าไม่ว่าง อาหยูก็เลย...” เด็กชายก้มหน้าลง

อวิ่นเยว่ทำท่าคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้น “ได้สิ”

แววตาของเจ้าตัวกลมเปลี่ยนไปหากใช่ว่าดีใจแต่เป็นแววตาที่ซ่อนด้วยเลศเหลี่ยม ก่อนจะยิ้มแล้วรีบเดินออกจากห้องในทันที

   ลฎาภาอยากจะร้องไห้ดัง ๆ เมื่อต้องมาออกทริปเที่ยวฉลองวันเกิดของอาหยูพร้อมกับอวิ่นเยว่ ทั้งที่คิดว่าจะปฏิเสธแล้วแท้ ๆ แต่ทำไมถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้

          แน่นอนว่าไม่ใช่อะไร เธอแพ้ทางเด็กคนนี้สุด ๆ ไปเลย

          ‘แต่อาหยูอยากให้คุณไปด้วย’

เชื่อว่าเป็นข้ออ้างของเขาเท่านั้น แต่พอหันมองแววตาของเจ้าตัวกลมแล้วก็ดันเผลอตอบตกลงไปทันที

อวิ่นเยว่รับคีย์การ์ดบ้านพักมาก่อนจะเดินตามพนักงานเข้าไปพร้อม กับอาหยูที่มีท่าทางดีใจ ตรงข้ามกับหญิงสาวที่เอาแต่เดินนิ่งเงียบไม่คิดจะปริปากถามอะไร

ลา..ลัน..ลา

ลฎาภาเหลือบมองเจ้าตัวกลมที่เดินฮัมเพลงไปอย่างมีความสุข จนกระทั่งเดินมาถึงบ้านพักต่างอากาศหนึ่งชั้น อวิ่นเยว่เปิดประตูบ้านพักเข้าไป อาหยูก็รีบวิ่งเข้ามากระโดดด้วยท่าทางดีใจสุด ๆ

“เย้ ๆ ” อาหยูตะโกนออกมาเสียงดัง แล้วรับเดินไปหาอวิ่นเยว่ที่กำลังวางของ “ป๊ะป๋าห้องนี้ของผม ห้องนี้ของป๊ะป๋ากับคุณป้า !”

เดี๋ยวสิ นี่มันไม่ตลกเลยนะ !

กระเป๋าที่อยู่ในมือร่วงลงพื้นด้วยความตกใจ ลฎาภารีบเดินเข้าไปหาเจ้าตัวกลมแล้วพูดขึ้น “ไม่ได้นะ...”

“ได้สิ”

หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบก้มหน้าหลบลงในทันที ปากอยากจะพูดแต่ว่ามันสั่นจนพูดอะไรไม่ออก ไม่อยากให้เป็นแบบเลย มันต้องแย่ มาก ๆ ด้วย หากต้องนอนกับเขาสองต่อสอง

อาหยูยิ้มออกมาแล้ววิ่งเล่นด้วยความดีใจ

“คุณเผิงคะ...คือว่า...”

อวิ่นเยว่หันมามองหญิงสาวที่ก้มหน้าพูด แล้วเปรยยิ้มออกมา “นี่ก็เย็นแล้วผมจะไปจัดของให้ลูก ส่วนคุณก็เข้าไปจัดของคุณก่อน เสร็จแล้วจะออกไปหาอะไรกินกัน”




โปรดติดตามตอนต่อไป....


หากชอบฝากกดไลค์ กดติดตามเพจ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
facebook : Mamaya Writer