[ Novel ] สามีพันธกาลรัก : บทที่ 22

“กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงของพ่อบ้านมงคลเอ่ยขึ้นทันทีที่มิราวดีเดินเข้ามาในบ้าน เธอเพียงยิ้มและพยักหน้าตอบรับเท่านั้น เพราะสภาพจิตใจที่ไม่แข็งแรงรวมถึงความโศกเศร้าทำให้ไม่อยากจะพูดหรือสนทนากับใคร

“ผมเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว จะรับประทานเลยไหมครับ”

หญิงสาวหันมองไปยังห้องอาหารที่บนโต๊ะน่าจะจัดเตรียมอาหารไว้เสร็จแล้ว ครั้นอยากจะปฏิเสธว่าไม่กิน ทว่าท้องก็แสบเหลือเกิน

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ”

พ่อบ้านตอบรับและเตรียมหันเดินไปจัดการตามที่บอก มิราวดีเดินเข้าไปในห้องอาหารวางกระเป๋าลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ มองไปที่โต๊ะก่อนเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม

“วันนี้คุณรชตไม่กลับบ้านเหรอคะ”

“ครับ” มงคลตอบรับและรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วให้นายหญิง

“นายท่านบอกว่าวันนี้มีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย อาจจะกลับมาดึก ๆ ให้คุณผู้หญิงเข้านอนก่อนได้เลยครับ” มิราวดีพยักหน้าตอบรับโดยไม่ถามอะไรต่อ แม้ว่าในใจจะแอบคิดเรื่องต่าง ๆ นานา ทว่าการแต่งงานครั้งนี้ทำให้เธอต้องย้ำกับตัวเองและหัวใจที่ว้าเหว่ว่า...ไม่มีความรักมาเกี่ยวข้อง

หลังจากเตรียมโต๊ะเสร็จแล้วพ่อบ้านก็เดินออกไป เหลือเพียงมิราวดีที่นั่งรับประทานอาหารมื้อค่ำเพียงลำพัง ไม่กี่สิบนาทีต่อมาเสียงกระพือปีกใกล้ตัวก็ดังขึ้น เธอหันมองหาต้นเสียงจึงเห็นว่าเจ้าไก่ตัวสีขาวกระโดดขึ้นมาอยู่บนโต๊ะ

พอมองดี ๆ ก็พบว่าพ่อบ้านเตรียมอาหารไว้บนจานอีกชุดทั้งที่บอกว่ารชตจะไม่กลับมารับประทานมื้อนี้

“ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้น” อาโปเอ่ยถามขณะจิกอาหารกิน

“เธอไม่ต้องห่วงหรอก เขาไม่นอกใจแน่นอน”

ไม่รู้ว่าเป็นการปลอบใจให้รู้สึกดีขึ้นไหม ทว่าในใจกลับโล่งอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ไม่มีช่วงเวลาดี ๆ ให้กันด้วยซ้ำ

“เหรอคะ ทำไมถึงบอกฉันเรื่องนั้น เเละฉันก็ไม่ได้เสียใจเรื่องที่เขาไม่กลับบ้านเลยค่ะ แล้วสรุปคุณไก่…เอ่อ…คุณอาโปเป็นไก่จริง ๆ หรือหุ่นยนต์คะ” มิราวดีเอ่ยถามพลางตักอาหารเข้าปาก ดวงตากลมเฝ้ามองคำตอบจากเจ้าไก่สีขาวปริศนา

“หึ…หึ” อาโปหัวเราะทำท่าทางเชิดให้ดูสง่า “ฉันคือเทพเจ้าไงล่ะ !”

มิราวดีหน้าเหวอไปสักพักก่อนที่จะหัวเราะออกมา ก็พอเข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลี้ยงไก่ไว้ แก้เครียดได้ดีนี่เอง ! อาโปจิกสายตามองด้วยความไม่พอใจเพราะหญิงสาวดูท่าจะไม่เชื่อ แต่ก็ไม่แปลกเพราะมนุษย์เริ่มออกห่างจากเทพเจ้าจนเลือนหายไปเกือบหมด

มิราวดีนั่งรับประทานอาหารจนเสร็จ พอลุกขึ้นจากโต๊ะก็เห็นอาโปดูท่าจะอิ่ม แล้วความคิดก็แวบขึ้นในหัว เธอเดินไปใกล้เจ้าไก่ตัวสีขาวและจับอุ้มขึ้นมา มือสองข้างลูบคลำสัมผัสราวกับกำลังค้นหาคำตอบที่ค้างคาใจ

“อ๊าาาก !...นี่เธอทำอะไรฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ !”

มือสองข้างของหญิงสาวลูบค้นจนพอใจ ตอนแรกคิดว่าเป็นหุ่นยนต์ จึงพยายามหาช่องระบบปฏิบัติการ แต่ไม่ว่าจะจับยังไง ขน และปีกนั้นก็ดูเหมือนของจริงมาก เมื่อคลายสงสัยจึงวางอาโปลงที่โต๊ะเหมือนเดิม

“เออ...คุณไม่ใช่หุ่นยนต์เหรอคะ”

“ใช่ที่ไหนกันล่ะ !” อาโปตอบด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

มิราวดีแอบตกใจอยู่บ้างแต่ก็รู้สึกว่าไก่ตัวนี้ไม่ได้ทำอันตรายเธอสักนิดเลยไม่รู้สึกกลัว ตรงกันข้ามกลับดีใจที่มีเพื่อนคลายเหงา

“งั้นก็เป็นไก่ที่...มีชีวิตจริง ๆ และพูดได้ด้วย”

“เทพเจ้าต่างหากล่ะ”

ถึงจะไม่เชื่อในสิ่งที่อาโปพูดแต่ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก ในยุคสมัยที่วิทยาศาสตร์สามารถพิสูจน์ได้ การที่จะให้คนอื่นเชื่อตามที่เราเห็นหรือเล่าออกมา คงจะเป็นไปได้ยาก อาจจะดูเหมือนบ้าหรือเพ้อเจ้อแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา หากเป็นไก่ที่พูดคุยได้เหมือนมนุษย์ก็เป็นเพื่อนคลายเหงาและระบายทุกข์ในใจได้ดีเลยทีเดียว

มิราวดีไม่หาเหตุผลหรือสาเหตุที่ทำให้อาโปพูดได้ แค่มีเพื่อนไว้คุยก็พอ เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงอุ้มเจ้าไก่ตัวสีขาวขึ้นมาไว้ในอ้อมอก

“ดะ...เดี๋ยว !” อาโปมีท่าทางตกใจ “เธอจะทำอะไรน่ะ !”

หญิงสาวยิ้มหวานให้แล้วพูดขึ้นว่า “ไปอาบน้ำกันค่ะ !”

อาบน้ำ !!! เมื่อได้ยิน อาโปก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ทั้งพยายามขยับปีกกระโดดหนีแต่ไม่สำเร็จ กระทั่งมาถึงห้องน้ำ วันนี้โชคดีที่ชายหนุ่มกลับดึกเธอ

จึงสามารถใช้อ่างอาบน้ำแช่ตัวได้อย่างสบายใจ

อาโปมองหญิงสาวถอดเสื้อผ้าด้วยความอายอย่างที่สุด จากไก่ตัวสีขาวตอนนี้ตัวแดงจนแทบระเบิดตบะแตก...สวรรค์ ให้ตายเถอะ ถึงร่างจะเป็นไก่ตัวเมีย แต่วิญญาณเทพที่สถิตอยู่เป็นผู้ชายนะ !

มิราวดีเดินมานั่งลงแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ มองเห็นไก่สีขาวตัวแดงท่าจะเป็นลม จึงอุ้มขึ้นมากอดไว้ทำให้อาโปตกใจยิ่งกว่าเดิมกับความนุ่มนิ่มที่หน้าอกของหญิงสาว

“ปะ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ !”

“ทำไมเหรอ ไม่ชอบอาบน้ำเหรอ”

ไม่ใช่ไม่ชอบ ! แต่อาบน้ำแบบนี้เขาจะได้ตายเอาน่ะสิ

“หมอนั่นเคยได้อาบน้ำกับเมียตัวเองหรือยังเนี่ย ถ้ารู้เข้ามีหวังฉันต้องถูกนำไปย่างแน่ ๆ ” อาโปพึมพำถึงจุดจบที่ไม่ค่อยดีนัก

“พูดอะไรเหรอ”

“ปะ...เปล่า”

มิราวดีแช่น้ำอย่างมีความสุขในขณะที่อาโปได้แต่พยายามไม่หันมองเรือนร่างของเธอ ระหว่างที่นั่งแช่น้ำก็ได้ฟังเรื่องในใจของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากให้หญิงสาวเป็นฝ่ายเล่าและระบายมันออกมา

แสงไฟจากทางด้านนอกส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างในห้องนอน คืนนี้เป็นคืนที่ไร้ดวงจันทร์บนท้องฟ้า หมู่ดาวก็ไม่ค่อยจะมีมากนัก อาโปที่ถูกจับเป็นตุ๊กตานานหลายชั่วโมงถอนหายใจออกมาหลังจากที่หญิงสาวนอนหลับสนิทบนเตียงไปเรียบร้อย แม้ร่างจะเป็นไก่ ทว่าแสงของความมืดที่สะท้อนเงาออกมากับเป็นรูปร่างของเทพบุตรที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีทางเห็น

ตอนนี้ตีหนึ่งกว่าแล้ว เขาจึงขยับปีกและตัวออกมาจากวงแขนเธอให้

เบาที่สุด ปีกข้างหนึ่งขยับปัดปอยผมของมิราวดี สายตามองร่างที่นอนหลับสนิทด้วยความสงสาร กระทั่งเสียงปิดประตูห้องนอนดังขึ้น อาโปจึงหันไปมองผู้เข้ามาใหม่

“เป็นอย่างไรบ้าง”

เจ้าไก่ตัวขาวพูดขึ้นพลางเดินมาอยู่ที่ปลายเตียง มองรชตที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า นั่นเป็นเพราะผลของคำสาป แม้ว่าจะทำให้มีอายุเป็นอมตะ ทว่าในขณะเดียวกันก็ต้องรับความทรมานที่เกิดขึ้นทุกคืนเดือนดับด้วยเช่นกัน เป็นความทรมานจากบาดแผลก่อนที่จะสิ้นลมหายใจไปเมื่อยามอดีตกาลนั่นเอง

“ถ้านายทรมานกับมันนัก ก็รีบทำให้เธอรักนายสิ”

รชตมองเจ้าไก่ตัวขาวโดยไม่พูดอะไร เขาถอดเสื้อและเดินเข้าไปในห้องน้ำ สภาพในตอนนี้ไม่ต่างจากการถูกทำร้ายในอดีต รอยบาดแผลและความเจ็บปวดที่ยังทรมานไม่หาย แม้ว่าเขาจะไปที่ห้องเก็บรักษาสิ่งของต้องสาปเพื่อหวังว่าจะบรรเทาได้แล้ว แต่ทว่ากลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย

ความเจ็บที่ไม่หายไป กับความทรมานที่ยังคงอยู่ นัยต์ตาคมมองบาดแผลที่ถูกฟันและแทงเป็นแนวยาวนับสิบแผลที่กำลังสมานตัวกลับคืนสภาพปกติ นี่คือสิ่งที่เขาเฝ้ารอมานาน การแก้คำสาปให้หลุดพ้นความทรมานนี้ ทุกคืนเดือนดับต้องทนและรับความเจ็บปวดนับครั้งไม่ถ้วน

เขาอยากตายก็ตายไม่ได้ อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างมนุษย์ทั่วไปก็ทำไม่ได้ เหมือนกำลังชดใช้บาปด้วยการตกนรกทั้งเป็น

รชตมองแผลที่เริ่มสมานกันจนสนิทเกือบหมด เขาเปิดฝักบัวอาบน้ำไปอย่างช้า ๆ เมื่อร่างกายสัมผัสน้ำเขาทั้งแสบและเจ็บปวด แต่ไม่นานมากนักความทรมานนี้ก็ค่อย ๆ คลายหายไป

หลังจากอาบน้ำเสร็จชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุม สายตามองไปยังเตียงที่ไม่มีไก่ตัวสีขาวอยู่แล้ว สองเท้าก้าวมายังเตียง ขยับตัวนั่งลงเบา ๆ กลัวเธอจะตื่น มือแกร่งเอื้อมสัมผัสใบหน้าของคนที่นอนอยู่ด้วยแววตาอ่อนไหว

เขากำมือและดึงออกห่าง

“ถ้ารีบทำให้คุณรักผม แล้วผมเป็นอิสระก็ดีสิ”

การแสดงที่พยายามทำให้หญิงสาวอ่อนไหว กลัวจะกลายเป็นดาบสองคมทิ่งแทงหัวใจเขาเสียเอง เพราะเปลี่ยวเหงามานานเช่นนี้

...เขากลัวเหลือเกิน



โปรดติดตามตอนต่อไป...

หากชอบเรื่องนี้ฝากสนับสนุนเล่มกระดาษกับนักเขียนด้วยน๊า 
นักอ่านที่น่ารักสามารถติดตามส่งกำลังใจให้ได้นะคะ 
ที่ Facebook :  Mamaya Writer