[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 23

“หนูจอม วันนี้ป้าต้องกลับก่อนนะ เราอยู่รอคุณเผิงกลับมาแทนป้าหน่อยได้ไหม เดี๋ยวป้าจะไปแวะตลาดตอนเย็นซื้อของเข้ามาพรุ่งนี้เช้าด้วย”ลฎาภาหันมาหาขณะที่กำลังล้างผักใส่ลงในตะกร้า

“ให้จอมไปช่วยถือไหมคะ ?”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เราอยู่รอรับคุณเผิงดีกว่า”

หญิงสาวพยักหน้าก่อนพูดต่อไปว่า “งั้นมื้อเย็นเดี๋ยวจอมทำให้เองค่ะ ป้าผ่องไปซื้อก่อนเลยก็ได้ค่ะ”

ผ่องรำไผมองนาฬิกาที่ข้างกำแพง ตอนนี้เลยสี่โมงแล้วจึงเดินมาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วพูดขึ้น “ขอบใจจ้ะ งั้นป้าฝากจอมทำมื้อเย็นแทนล่ะกัน”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวขานรับในขณะที่ผ่องรำไผเดินออกไปจากห้องครัว

หลังจากทีผ่องรำไผกลับไปแล้ว ลฎาภาก็จัดเตรียมเครื่องที่ต้องปรุงอาหาร ก่อนตั้งเตาทำอาหารมื้อเย็นตามที่ได้รับคำสั่งมา ซึ่งใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะทำเสร็จเรียบร้อย ครั้นหันมองนาฬิกาก็รีบเดินออกไปจัดโต๊ะอาหารเอาไว้รออวิ่นเยว่หลับมา

ไม่นานนักเสียงรถก็ดังขึ้นที่หน้าประตูบ้าน จึงรู้ว่าอวิ่นเยว่กลับมาแล้ว

ลฎาภากลับเข้ามาในห้องครัวทางหลังบ้านเมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว วันนี้เธอรู้สึกแปลกที่เขากลับมาเร็วกว่าปกติทั้งที่ก่อนหน้านั้นกลับบ้านดึกมาก เฮ้อ...แต่ก็ดี เธอจะได้มีเวลากลับไปพักบ้าง

“เอ๊ะ ! จะหยิบอะไรน่ะ ทำไมไม่เรียกพี่”

หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาอาหยูที่กำลังพยายามเอื้อมมือหยิบจานอีกใบ

“ป๊ะป๋าน่ะอยากให้คุณป้าไปกินข้าวด้วยกัน”

“เอ๋ ?” เธออุทานด้วยความสงสัยแล้วถามต่อไปว่า “เป็นคำสั่งเหรอ”

เจ้าตัวกลมส่ายหน้าขณะเอื้อมมือรับจานจากหญิงสาว

“ก็ป๊ะป๋ากลับมาเร็วเพราะอยากกินข้าวกับคุณป้านี่น่า”

เมื่อได้ยินที่เด็กชายพูดเธอก็ทำอะไรไม่ถูก “ไม่ได้หรอก”

เด็กชายจ้องมองด้วยสายตาที่ผิดหวังก่อนจะส่งจานคืนและเดินกลับไปเงียบ ๆ นั่นทำให้ลฎาภารู้สึกไม่ดีจึงเดินตามออกมา

“ป๊ะป๋า”

อาหยูเดินเข้ามาที่โต๊ะโดยที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาอุ้มขึ้นมานั่งบนเก้าอี้

อวิ่นเยว่หันมองหญิงสาวแล้วกระแอมเบา ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น

“มานั่งกินด้วยกันสิ”

“คะ ?”

หากรู้ว่าต้องเจอแบบนี้ ไม่เดินตามเจ้าตัวกลมออกมาก็ดีหรอก

“ไม่ค่ะ ฉันคนนอกนั่งด้วยจะไม่ดี”

หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเตรียมหันเดินหนีอย่างรวดเร็ว ทว่า...เธอกลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้

“มานั่งด้วยกันสิ”

“เออ...คุณเผิงคะ” ลฎาภารู้สึกสับสนในใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดเยือกเย็นนิ่งขรึมแบบนั้น ทำให้เดาไม่ออกเลยว่าต้องการทำอะไรกันแน่ “ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหมคะ อาหยูกำลังมองอยู่”

หญิงสาวอ้างถึงเด็กน้อยทว่าเจ้าตัวกลมกลับไม่หันมามองเลยสักนิด !

“มานั่งกินด้วยกันสิ” อวิ่นเยว่ยังคงพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงนิ่งและใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา

เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

“แต่ว่า...”

“หรือว่าต้องเป็นคนในก่อนถึงจะนั่งกินด้วยกันได้ ?” อวิ่นเยว่เอ่ยขึ้นขณะที่สาวเท้าเข้ามาหามือแกร่งยังรั้งที่ข้อมือของลฎาภาเอาไว้

ทำไมกัน...ใจของเธอถึงปั่นป่วนมากมายขณะนี้

ลฎาภาสูดลมหายใจลึก ๆ เรียกสติที่กำลังกระเจิงออกไปกลับมา “ปล่อยมือฉันก่อนได้ไหมคะ ลูกคุณกำลังมอง”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เด็กชายก็ทำท่าเหมือนยกมือขึ้นปิดหูปิดตาเสียได้ และนั่นก็เป็นการเปิดโอกาสให้เขาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวในใจของเธอมากขึ้น

“ผมจะรอ” อวิ่นเยว่พูดพร้อมปล่อยมือจากหญิงสาว

ปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ

...เพราะคำว่าจะรอของเขาเธอก็พอจะเข้าใจว่าหมายถึงอะไร

“ค่ะ เจ้านาย” หญิงสาวพูดประชดพลางถอนหายใจออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว อวิ่นเยว่มองพลางอมยิ้มก่อนเดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร

ลฎาภาหยิบจานและช้อนซ้อมในครัวออกมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด ในใจก็คิดเรื่องของเขาไปมากมายทั้งไม่เข้าใจและสับสนว่าต้องการอะไรกันแน่ ถึงมาล้อเล่นกับความรู้สึกแบบนี้และเธอดันหลวมตัวลงในกับดักของเขาไปเสียแล้ว