[Novel] สามีพันธกาลรัก : บทที่ 16

“ว๊าย !”

ดูเหมือนว่าการพยายามหลบหลีกจะไม่สำเร็จ เพราะดันสะดุดขาของตัวเอง ร่างหญิงสาวเซกำลังจะล้มลงกับพื้นทว่ารชตใช้แขนเพียงข้างหนึ่งช่วยรั้งไว้และดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด ในจังหวะที่ใช้แรงดึงทำให้ใบหน้าเธอชนกับแก้มสากของเขา ดวงตากลมกลอกไปมาและรีบเบี่ยงหน้าก้มหนีทันที มือสองข้างพยายามดันเขาออกห่าง

“เอ่อ เจ้านายคะ”

ในชั่วขณะที่รชตเผลอสำรวจใบหน้าและดวงตากลมของเธออย่างใกล้ชิด เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามือที่รั้งเอวของอีกฝ่ายไว้ไม่ยอมปล่อยนั้น กระชับแน่นมากขึ้นจนร่างทั้งสองเบียดชิดกัน

“คุณเคยถามผมใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีกว่าคุณ” เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างแก้มราวกับจงใจ “เพราะผู้หญิงที่ผมต้องการแต่งงานด้วยมีคุณคนเดียวเท่านั้น”

แก้มทั้งสองร้อนผ่าวขึ้นมา มิราวดีก้มหน้าหลบเก็บอาการเขินอายต่อคำพูดของอีกฝ่าย มือทั้งสองข้างพยายามยกขึ้นแล้วดันชายหนุ่มออก

“เอ่อ ปล่อยฉันก่อนนะคะ

หญิงสาวพยายามใช้มือสองข้างดันคนตัวใหญ่ออกสุดแรงแต่ไม่เป็นผลเลยสักนิด จึงเงยหน้ามองด้วยสีหน้าขุ่นเคือง ทว่าดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมเข้มนั้นใกล้ชิดจนเกินไป มิราวดีกะพริบตาเผลอมองใบหน้าของชายหนุ่มใกล้ ๆ ขนาดเคยมองในระยะห่างก็ว่าดูดีอยู่แล้ว แต่ยิ่งมองใกล้ชิดแบบนี้ โครงหน้าเหมือนชาวตะวันตก ทว่าดวงตากลับเหมือนชาวตะวันออก

“สำรวจแบบนี้พอจะหายระแวงผมหรือยัง ?”

“คะ !” เมื่อได้ยินมิราวดีก็มีสีหน้าเลิกลั่กและรีบเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นทันที ไม่คิดว่าจะเป็นฝ่ายเผลอมองเขาไม่วางตาขนาดนี้ช่างน่าอายจริง ๆ

“เอ่อ เจ้านายคะ จะปล่อยฉันได้หรือยังคะ นี่ยังอยู่ในเวลางาน”

รชตหันมองเวลาที่ข้างผนังพลางคลายวงแขนปล่อยหญิงสาวออก มือที่กอดเธอไว้เมื่อครู่กำแน่น ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกว้าวุ่นในใจมีมากเพียงนี้เป็นเพราะอะไร ทั้งสับสนวุ่นวายจนเผลอทำอะไรที่ตรงข้ามกับสิ่งที่คิด

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว” มิราวดีรีบตัดบทและเดินจากไปทันที มือของเขาเกือบเผลอคว้าหญิงสาวเอาไว้อีกครั้งดีที่ยังระงับสติและความรู้สึกนั้นได้

หรือนี่เป็นผลของคำสาป

รชตมองประตูห้องทำงานที่ปิดลงพลางผ่อนลมหายใจออกมา นี่เป็นครั้งแรกในหลายร้อยปีที่ข้างในอกเกิดความรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าไม่มีทางที่จะรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ทว่าสิ่งที่ทำในวันนี้กลับตรงข้ามกัน ไม่ใช่จงใจทำให้เธอหลงรัก แต่เป็นเพราะเขาเผลอตัวไปเอง

ขณะที่กำลังอยู่ในห้วงภวังค์ เสียงกระพือปีก พึ่บพั่บ ก็ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มหันไปมองเจ้าไก่ตัวสีขาวที่กำลังก้มหน้าจิกอาหารว่างบนโต๊ะทำงานอย่างเอร็ดอร่อย

“เป็นไงบ้าง” อาโปเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงมีความสุขเพราะเค้กตรงหน้านั้นช่างแสนอร่อยถูกปาก ตรงข้ามกับท่าทางและสีหน้าของรชตที่จ้องมองด้วยความไม่พอใจ ไม่ใช่เพราะถูกแย่งของว่าง แต่เป็นเพราะดันเข้ามาไม่ถูกเวลาต่างหาก

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”

อาโปมองและขนก็ลุกสั่นไปทั้งตัวก่อนจะพูด

“ตั้งแต่นายพูดว่า ทำไม รังเกียจผมเหรอ”

รชตมองตาขวาง เดินมาหยิบก้อนเค้กที่เหลือเททิ้งลงขยะแล้วยิ้มด้วยความสะใจเล็กน้อย

“ม่ายน้า !” เสียงร้องของไก่ตัวสีขาวที่มองก้อนเค้กอีกครึ่งหล่นลงไป

ในถังขยะ “นายมันเลวมาก”

ชายหนุ่มไม่สนใจเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน สายตาก้มมองมือข้างที่เคยโอบกอดหญิงสาวไว้        

“เริ่มหลงรักเธอบ้างแล้วใช่ไหม” อาโปถามขึ้นอีกขณะที่เอาตัวเองออกจากถังขยะ เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าผลของการแก้คำสาปจะทำให้ใครต้องสูญเสียอะไรบ้าง แต่ถ้าหากรชตรักผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาและเกิดการสูญเสียขึ้นนั่นไม่ใช่การแก้คำสาปที่ดีแน่ มันเหมือนกับการถูกสาปทั้งเป็นอีกครั้ง

“ไม่มีวัน ฉันก็เเค่ทำหน้าที่ในฐานะคนรักเท่านั้น” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “การจะเเก้คำสาปนี้ ต้องทำให้เธอรักฉันไม่ใช่หรือไง”

มันก็จริง อาโปมองพลางส่ายหน้าเเล้วพูดขึ้น

“ถ้าเธอรักนายเเล้ว จะบอกเธอว่ายังไง ช่วยตายเพื่อถอนคำสาปให้ผมหน่อยน่ะเหรอ”

รชตนิ่งเงียบ เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก ตอนนี้ในใจหวั่นกลัวเพียงจะเป็นฝ่ายหลงรักเธอเสียเอง

“ถึงตอนนั้นก็มีทางออกเอง”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางขยับตัวนั่งทำงานกลบเกลื่อน อาโปได้เเต่มองแล้วผ่อนลมหายใจออกมา หัวแข็ง ปากไม่ตรงกับใจเลย!  เมื่อมองชายหนุ่มที่ทำงานอยู่ ครั้นจะนั่งเฉย ๆ ก็น่าเบื่อจึงหายตัวจากไปเงียบ ๆ

ห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง รชตได้เพียงเเต่ถอนหายใจออกมานับครั้งไม่ถ้วน จนไม่รู้เลยว่าล่วงเลยเวลาเลิกงานมานานเเล้ว เขาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและใช้เวลาไม่นานเดินทางกลับมาถึงห้อง ซึ่งเป็นจังหวะพอดีที่เห็นหญิงสาวกำลังหันหลังทำอาหารอยู่

มิราวดีกำลังเข้าครัวทำอาหารเย็น เธอหันมาพบชายหนุ่มยืนอยู่ก็รู้สึกตกใจเพราะไม่ได้ยินเสียงประตูเลยสักนิด

“คุณกลับมาตอนไหนคะ ฉันไม่ได้ยินเสียงประตูเลยค่ะ”

“เมื่อกี้นี้ คุณไม่ได้ยินเพราะกำลังสนใจ…”

เขาทำหน้านิ่งเเละชี้นิ้วไปที่หม้อบนเตา

หญิงสาวยิ้มเขินอย่างมีความสุข ก็เเน่ละได้ของดีลดราคาจากซูเปอร์มาร์เก็ตมา นาน ๆ ที่จะได้กินก็ต้องมีความสุขเป็นธรรมดา

“คุณกินอะไรมาหรือยังคะ กินด้วยกันไหมคะ”

เธอชวนพลางหันกลับไปที่หน้าเตา ครั้นชายหนุ่มกำลังตอบปฏิเสธอีกเสียงหนึ่งก็เเทรกขึ้น

“ฉันกินด้วย !”

มิราวดีจำเสียงนี้ได้เป็นเสียงของเจ้าไก่ตัวสีขาว หลังจากปิดเตาเเล้ว จึงรีบหันมามองด้วยเเววตาอยากรู้ว่าสรุปเเล้วเป็นหุ่นยนต์รุ่นใหม่หรือเปล่า

“เอ่อ ฉันขอจับไก่ตัวนี้หน่อยได้มั้ยคะ หญิงสาวมองด้วยเเววตาเป็นประกาย เพราะอยากรู้มาตลอด ตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอเเต่ไม่มีโอกาสได้จับสักที

“ดูเหมือนอาหารจะไม่พอ เธอจับไก่ตัวนี้ไปเชือดย่างเป็นมื้อเย็นได้เลย” รชตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางเเสยะยิ้มให้อาโป

“กินได้เเน่นอน”


โปรดติดตามตอนต่อไป...
เรื่องนี้เเนวคอมเมดี้เเฟนตาซีนะคะ หากใครสนใจสามารถเปย์เพื่อให้กำลังใจนักเขียนได้ค่า ( เป็นเล่มกระดาษทำมือ ที่มีเฉพาะนักเขียนเท่านั้นนะคะ )
จะพยายามมาอัปให้ทุกวันค่ะ อยู่ที่ระบบเผยแพร่ตอนอีกทีนะคะ อาจจะมีดีเลย์บ้างเล็กน้อย

ส่งกำลังใจเเละสนับสนุนได้ในช่องทางที่ลงไว้ในโปรไฟล์ได้เลยนะคะ
Mamaya Writer