[ Novel ] หนีรักมาพบคุณ : บทที่ 18

“ไข้ลดลงแล้วค่ะ”

อวิ่นเยว่พยักหน้ารับก่อนที่จะนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงลูกชาย ในใจได้แต่คาดโทษตัวเองที่มัวแต่ทำงานจนลืมสนใจ

ลฎาภามองสีหน้าอิดโรยและสายตาที่เป็นห่วงลูกชายแล้วเธอก็คลายกังวล ทีแรกคิดว่าเขาจะไม่สนใจเด็กคนนี้เลย แต่ทว่าไม่ใช่นั่นอาจเป็นเพราะมัวแต่ทำงานและไม่มีเวลาดูแลลูกชาย หญิงสาวมองก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ในชั้นล่างใต้ตึกของโรงพยาบาลมีร้านสะดวกซื้อและร้านอาหารเธอจึงสั่งอาหารมาสองชุด คืออาหารเช้าของเธอที่ยังไม่ตกถึงท้องและสำหรับเขาเป็นมื้อเที่ยง ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องผู้ป่วย เมื่อเปิดประตูวางของหันมองพบว่าชายหนุ่มนั้นนอนหลับอยู่บนโซฟา เธอเองก็ไม่กล้าที่จะปลุกเขาขึ้นมา แต่ดูท่าแล้วเขายังไม่ได้รับประทานอาหารมื้อเที่ยงเลย อีกทั้งช่วงเช้าก็รีบกินแล้วออกไปทำงาน

ลฎาภาจ้องมองชายหนุ่มด้วยความลังเลใจ แต่ก็แอบเผลอใจไปกับการจ้องมองใบหน้าหล่อของเขาเป็นเวลานานจนกระทั่งเขาขยับตัวเธอจึงรีบเบี่ยงสายตาหลบไปทางอื่น และเมื่อเห็นว่าลืมตาขึ้นมาแล้วจึงหยิบข้าวกล่องที่ซื้อมาเดินเข้าไปหา

“ฉันคิดว่าคุณยังไม่กินมื้อเที่ยง ก็เลยซื้อมาให้” เธอพูดพร้อมกับส่งข้าวกล่องให้ชายหนุ่ม

อวิ่นเยว่มองด้วยสายตานิ่งโดยที่ไม่พูดอะไร

“ไม่เป็นไร ผมกินมื้อเย็นทีเดียว”

“จะบ้าเหรอคุณ เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกคน ฉันอุ้มมาไม่ไหวหรอกนะ” ลฎาภาพูดจบก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นเจ้านาย เผลอลืมตัวอีกแล้ว

“ฉันวางไว้ตรงนี้ถ้าคุณหิวก็กินนะคะ”

ลฎาภาวางข้าวกล่องลงและหยิบของเธอขึ้นมา ก่อนหันไปถามเขา “เออ...ฉันกินในห้องได้ไหม ?”

อันที่จริงก็ไม่ควรจะถามแต่ถ้าเขาออกจากห้องไปไม่มีคนดูแลลูกชายเขาเกิดตื่นขึ้นมาเธอจะทำยังไง ลฎาภามือใหม่กับการเลี้ยงเด็กและการวางตัวแบบนี้ ถึงแม้จะทำงานพบปะลูกค้าก็จริงแต่มันทำให้เธอรู้สึกว่าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เมื่อรอนานจนคิดว่าคงไม่ได้คำตอบหญิงสาวจึงหยิบข้าวกล่องเตรียมจะเดินออกไป ครั้นหันก็สะดุ้งเกือบจะทำข้าวกล่องในมือร่วง ดวงตากลมกระพริบมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ยืนอยู่ใกล้ เป็นครั้งแรกที่มองเขาใกล้ ๆ แบบนี้ ผมของเขามีสีน้ำตาลดำ นัยน์ตาสีดำ ริมฝีปากเรียว และใบหน้ารูปไข่ ทำให้หัวใจเผลอเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียแล้ว

หญิงสาวรีบเบี่ยงหน้าและสายตาหลบลงทันที

“เออ...จะเอาข้าวกล่องของคุณใช่ไหม ?”

อวิ่นเยว่มองหญิงสาวที่หันตัวและหยิบข้าวกล่องส่งยื่นให้

“กินที่นี่ด้วยกันสิ”

เมื่อพูดจบเขาก็เอื้อมมือหยิบข้าวกล่องไปจากมือของหญิงสาวทิ้งให้เจ้าตัวยืนงุนงงแบบไม่ทันตั้งตัว ลฎาภามองชายหนุ่มเดินไปนั่งยังโซฟาด้วย   สีหน้าแบบเดิมทำเธอไปต่อไม่ถูก หัวใจดวงน้อยที่ถูกเกาะน้ำแข็งแช่เย็นอยู่นั้นก็รู้สึกมีความร้อนแทรกผ่านเข้ามาราวกับว่ากำลังละลายลง

เขาไม่เพียงนิ่ง แต่ไม่แสดงสีหน้าอะไร ยิ่งรู้สึกคาดเดาอะไรไม่ถูก ทว่าทำไมในใจเธอกลับรู้สึกแปลกออกไป ความรู้สึกที่อยู่ในใจมันเหมือนกับว่า...คุ้นเคยมากเหมือนเกิน