เมื่อท่านเจ้าที่ให้โอกาสเธอย้อนเวลากลับมาอีกครั้งเพื่อพบกับ ป๊ะป๋าสายอ่อย และ อาหยูตัวน้อย ความเข้าใจผิดครั้งในอดีตจะได้รับการเเก้ไขหรือไม่ ? ในเมื่อเขาต้องเลือกระหว่าง...ภรรยาเก่าและความรักครั้งใหม่
Home » เอนเตอร์เทนเมนต์ » การแต่งตัว
บทที่ 9
ถลัชนันท์ส่งสายตามองด้วยความตกใจเล็กน้อย มือและร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ แน่นอนว่าไม่เคยลืมเลยว่ารถคันนี้เป็นของใคร
ผู้ชายเลว ๆ คนนั้นนั่นเอง...
ดวงตากลมมองด้วยความตกใจและสั่นเทา ถลัชนันท์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันมองศรันภัทรทันทีที่รถหยุดจอดลง แล้วฝืนยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้าราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไร
“ขอบคุณค่ะ” ทันทีที่กล่าวจบก็รีบหันตัวเพื่อเปิดประตูออก ทว่า...
“แฟนคุณใช่ไหม ?” ศรันภัทรก็เอ่ยถามออกมาทำให้เธอหยุดชะงักลง
ถลัชนันท์หันกลับมา “ก็แค่เคยนี่คะ ทำไมหรือคะ?”
“เปล่า” ศรันภัทรตอบเสียงสูงแล้วเงียบนิ่งไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งหญิงสาวเปิดประตูลงจากรถไปแล้ว เขาก็ส่งสายตามองไปยังรถที่จอดอยู่ตรงหน้านั้นทันที นั่นเป็นสิ่งที่เดาไม่ผิดอย่างแน่นอนว่าเธอยังคงมีใจให้ผู้ชายคนนั้นอยู่ ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆ ชายหนุ่มมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง
ทางด้านถลัชนันท์ก็เดินมาที่หน้าประตูโดยไม่คิดจะสนใจรถที่จอดอยู่ แม้ว่าเจ้าของนั้นจะเดินก้าวเข้ามาหาก็ตาม
“เดี๋ยวสิรัก คุยกับพี่ก่อน” อรรถนนท์วิ่งเข้าไปหาและเอื้อมมือคว้าที่ต้นแขน ทำให้ถลัชนันท์หันมามองด้วยสายตาที่ไม่พอใจก่อนจะใช้แรงพยายามสะบัดออกอย่างทันที
“เอามือสกปรกออกไป ! ”
“ฟังพี่ก่อนสิ ได้ไหม? “
ถลัชนันท์ส่งสายตามองอย่างสมเพช “จะตอแหลอะไรอีกล่ะ ? ”
“รัก ! ทำไมพูดกับพี่แบบนี้ !” อรรถนนท์ไม่พอใจ
“ทำไม !” ถลัชนันท์ข่มน้ำเสียงส่งสายตาจ้องมองด้วยความขุ่นเคือง ที่ผ่านมาตลอดหลายปีไม่เคยนอกใจเขาสักนิดทั้งยังพยายามทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายแล้วกลับเป็นเขาที่ทรยศต่อความรักของเธอ “กลับไปเถอะ รักไม่อยากจะคุยอีก...”
อรรถนนท์ตั้งสติใหม่อีกครั้ง แล้วสบตามองหญิงสาว “รัก...พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่อธิบายได้ไหม มันไม่ใช่แบบที่รักเข้าใจนะ”
“พอเถอะค่ะ เรื่องของเรามันจบลงแล้ว”
ถลัชนันท์พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“ในร้านอาหารที่รักเห็นมันไม่ใช่เลยนะ”
หญิงสาวหัวเราะอย่างสมเพช “เหอะ ! ร้านอาหารงั้นเหรอ แต่ที่รักเห็นคือพี่นอนกับผู้หญิงคนนั้น ! และคบกันลับหลังมาตั้งหนึ่งปี นี่น่ะเหรอที่จริงใจ”
อรรถนนท์สะอึกโดยไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“อย่ามาที่นี่อีก อย่าให้รักขยะแขยงมากกว่านี้...”
เมื่อพูดจบถลัชนันท์ก็เดินเข้าไปในบ้านทันทีทิ้งให้อีกฝ่ายยืนอึ้งอยู่โดยไม่สนใจ ครั้นเดินเข้ามาในห้องรับแขกพบว่าน้องสาวกำลังนอนดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ ทั้งท่าทางที่นอนกึ่งนั่ง และขนมในมือแล้วช่างน่าอิจฉาเสียจริง
“กลับมาแล้วเหรอ?”
“อืม กลับมาแล้ว” ถลัชนันท์ตอบด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ พลางวางกระเป๋าแล้วนั่งลงที่โซฟาข้างน้องสาว
“เป็นไง ? ทำไมทำหน้าตาแบบนั้น”
หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างหนักเมื่อได้ยินคำถาม เธอไม่รู้ว่าจะเรียงคำพูดอย่างไรเพื่อเล่าเรื่องอัดอั้นทั้งหมดให้ฟังดี ทั้งที่จริงแล้วจะตอบปฏิเสธงานแต่งไปตั้งแต่คราวก่อนก็ได้แล้วแท้ ๆ แต่เพราะว่าความขุ่นเคืองและน้อยใจยังคงมีอยู่ จึงไม่สามารถพูดปฏิเสธงานแต่งไป
“ไม่รู้สิ”
“เรื่องพี่อาร์ตเหรอ ? เมื่อกี้จอมเห็นเขามาหาพี่นะ กดกิ่งถามหาอยู่แต่จอมบอกพี่ไม่อยู่น่ะ ไม่รู้ป่านนี้กลับไปแล้วหรือยัง” ลฎาภาเอ่ยขณะที่สายตายังจ้องมองโทรทัศน์อยู่
ถลัชนันท์ถอนหายใจออกมาเสียงดังโดยไม่พูดอะไร ขณะที่ลฎาภาขยับตัวลุกขึ้นแล้วหันมาถาม “พี่จะดูต่อใช่ไหม ? งั้นอย่าลืมปิดด้วยละ”
“ไม่ละ ปิดไปเลย”
ลฎาภามองก่อนเดินไปปิดและถอดปลั๊กออก
“ไปนอนละ พี่ก็รีบนอนได้ละนะ”
หลังจากที่น้องสาวเดินลับสายตาไปแล้วถลัชนันท์ก็ยังคงนั่งอยู่ไม่ไปไหน นานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่จะลุกขึ้นเดินมายังห้องนอน...
ผ่านมาแล้วไม่รู้กี่วันที่ชีวิตของลฎาภายังคงว่างงานอยู่ แม้จะลองหางานที่อื่นๆ ดูระหว่างรอผลสัมภาษณ์ แต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า อาจเป็นเพราะเธอเลือกสถานที่ทำงานที่เดินทางสะดวกด้วยก็เป็นได้จึงทำให้ยังไม่ได้งานสักที
ครืน—ครืน
แรงสั่นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ลฎาภาเอื้อมมือหยิบดูก่อนกดรับทันทีที่รู้ว่าคนที่โทร.มาคือเพื่อนสนิทสมัยมัธยม
“ว่าไงจ๊ะ คุณครูคนสวย” หญิงสาวเอ่ยทักทาย
[ยัยจอม โทษทีนะ ฉันเพิ่งหาเวลาว่างได้]
“แล้ว...”
[แกว่างไหม ช่วงนี้น่ะ]
“ก็ว่างอยู่หรอก แต่จะไปไหนเหรอ?” ลฎาภาเอ่ยถามขึ้นเพื่อรอคำตอบของอีกฝ่ายก่อนตกลง
[ไปกินบุฟเฟต์ไหม ? วันนี้มีโปรโมชั่นลดอยู่ มีเรื่องอยากคุยเยอะเลย]
ถ้าแค่กินก็โอเคเพราะเดินช้อปปิ้งด้วยเธอคงไม่ไหวอย่างแน่นอน อีกอย่างช่วงนี้ต้องใช้เงินเก็บอย่างประหยัดทั้งที่ไม่อยากนำเงินเก็บออกมาใช้จ่ายเลยแท้ ๆ จนกว่าจะหางานใหม่ได้ก็คงต้องตัดรายจ่ายไม่จำเป็นออกไป
“ถ้าแค่บุฟเฟต์ก็ได้อยู่นะ แต่เรื่องช้อปปิ้งฉันบาย” หญิงสาวพูดขึ้นทันที เพราะเกรงว่าถ้าหากไปเดินด้วยกันแล้วอาจจะอดใจไม่ไหว “แกไม่ได้จะไปเดินช้อปปิ้งด้วยใช่ไหม ?”
อาจจะเป็นการปฏิเสธแบบแล้งน้ำใจไปเสียหน่อย แต่จะให้ทำอย่างไรได้กันในเมื่อตอนนี้ยังว่างงานอยู่
[ไม่ช้อปหรอก ฉันแค่อยากคุยเล่นแหละ งั้นศุกร์นี้เจอกันนะ]
“โอเค แล้วเจอกันจ้า” ลฎาภาตอบรับทันที ขณะที่อีกฝ่ายตอบแล้ววางสายไป
หญิงสาววางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะถอนหายใจออกมา แล้วเปิดอีเมลเพื่อส่งจดหมายสมัครงานต่อก่อนจะเดินออกจากห้องมายังห้องครัวเพื่อทำอาหารกินมื้อกลางวัน
ลฎาภาใช้เวลาทำอาหารและรับประทานในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เดินกลับเข้ามาในห้องนั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์เช่นเดิม คราวนี้ไม่ได้นั่งหาบริษัทเพื่อสมัครงาน แต่กลับเป็นการหาละครย้อนหลังดู จนกระทั่งมีอีเมลเด้งขึ้นมา หญิงสาวจึงกดพักละครเอาไว้แล้วเปิดอ่านทันที
ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากอ้าค้างก่อนจะกรี๊ดลั่นออกมาเสียงดังแล้วลุกขึ้นวิ่งไปรอบห้องราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง
เธอได้งานทำแล้ว !
ลฎาภาตั้งสติและเดินเข้ามาอ่านอีเมลอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุดเหมือนว่าได้โชคใหญ่เข้ามา ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีโอกาสได้เข้าไปทำงานในบริษัทใหญ่ทั้งที่ใจนั้นไม่กล้าคาดหวังเลยสักนิด
แน่นอนว่าวันนี้เป็นวันดีที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา...
เรื่องนี้จะทยอยอัปให้นะคะ ขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามมาก ๆ ค่า จะมาเเจ้งว่าติดตามนักเขียนช่องทางที่ลงไว้ในโปรไฟล์ได้ เพื่อติดตามข่าวสารการอัปเดทนิยายเรื่องอื่น ๆ นะคะ
เรื่องนี้จะทยอยอัปให้นะคะ ขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามมาก ๆ ค่า จะมาเเจ้งว่าติดตามนักเขียนช่องทางที่ลงไว้ในโปรไฟล์ได้ เพื่อติดตามข่าวสารการอัปเดทนิยายเรื่องอื่น ๆ นะคะ
❤ อย่าลืมไลค์และแชร์บทความให้กำลังใจเราด้วยนะคะ ❤
อันดับบทความประจำวัน
(หมวดเอนเตอร์เทนเมนต์)
Variety By SistaCafe
Feature
กิจกรรม SistaCafe