“เชียงใหม่หน้าฝน ชวนไปหลง ฉบับคนไม่มีรถ” – บ้านขุนคอง / นาขั้นบันไดบ้านป่าบงเปียง / หมู่บ้านแม่กำปอง

Note: ทางเลี้ยวขึ้นเขาเพื่อไปยังบ้านขุนคองจะมีด่านตรวจ ตรวจสอบให้ดีว่าพกบัตรประชาชนมาด้วยนะคะ

นั่งรถผ่านเขามาหลายต่อหลายลูก ผ่านทั้งสายหมอกและสายฝนที่โปรยปรายตลอดทั้งเส้นทาง ตะวันเริ่มลาลับไป ความมืดเริ่มปกคลุม ก็ยังไม่ถึงสักที สัญญาณโทรศัพท์ก็ขาด ๆ หาย ๆ มีแม่ลูกคู่หนึ่งถึงจุดหมายปลายทาง ณ อำเภอเวียงแหง ทำให้เราค้นพบว่า เรานั่งรถเลย และเลยปลายทางที่เราจะลงมากว่า 27 กิโลแล้ว แต่ยังดีที่ยังมีความเจริญอย่างเซเว่นให้เราได้พักพิง

Note: คำแนะนำการเดินทาง อย่าแจ้งเพียงแค่ที่ท่ารถว่าคุณจะลงที่ไหน โปรดจงกำชับคนขับอีกรอบด้วย ไม่งั้นจะเป็นแบบนี้ ฮ่า ๆ พี่คนขับรถตู้อยากจะย้อนกลับไปส่งเรา แต่ด้วยผู้โดยสารที่ยังเต็มรถและเลยมาไกลมากแล้ว เราเลยโทรหาพี่ที่โฮมสเตย์ที่จองไว้และจะมารับในอีก 40 นาที

พี่หนุ่ม เจ้าของขุนคองโฮมสเตย์ที่เราได้จองไว้ขับรถมารับเราด้วยตัวเอง พี่หนุ่มยังเล่าให้ฟังอีกว่าเราไม่ใช่กลุ่มแรกที่หลงมาแบบนี้ เคยมีกลุ่มวัยรุ่นหลงไปไกลกว่าเราอีก ไปถึงชายแดนต้องนอนค้างกับทหารที่นั่นเลย
21.00 น. เดินทางมาถึงขุนคองโฮมสเตย์แล้ว ทุกบ้านปิดไฟเงียบต้องอาศัยแสงไฟจากโทรศัพท์ในการส่องนำทางเดิน นอกจากเสียงเม็ดฝนที่หยดกระทบหลังคาสังกะสีแล้วก็ได้ยินเพียงเสียงหอบของเรานี่แหละที่ต้องเดินขึ้นเนินที่โคตรชันเพื่อเข้าที่พัก

การมาที่นี่เส้นทางไม่ได้ลำบากอะไรมากนักถนนลาดยางตัดผ่านทั่วถึง มีบางเส้นที่ยังขรุขระอยู่เล็กน้อย แต่เรายังได้เห็นวิถีชีวิตของชาวเขาที่ยังคงใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ท่ามกลางธรรมชาติที่ยังคงความงดงามชวนให้เรายังไม่อยากกลับออกไปจากที่นี่เลย

Note: สัญญาณโทรศัพท์ True move / AIS เล่น 4G ได้ลื่นปรื๊ดๆ ส่วน Dtac ตายสนิทจ้า

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย พี่หนุ่มก็พาเราไปเที่ยวที่จุดชมวิวเมืองแหง ที่ที่เราหลงเข้าไปเมื่อคืนนั่นแหละ ที่นี่อยู่ในเขตอำเภอเวียงแหง มีร้านกาแฟเล็ก ๆ ไว้บริการนักท่องเที่ยวที่ผ่านไปมา

วันนี้จะเดินทางต่อไปที่ นาขั้นบันไดบ้านป่าบงเปียงกัน

เชียงดาว → ขนส่งช้างเผือก → จอมทอง → แม่แจ่ม → บ้านป่าบงเปียง

แค่ที่จะต้องผ่านก็ไกลแล้ววว~

มาถึงขนส่งช้างเผือกพักทานข้าวให้เรียบร้อย

จากขนส่งช้างเผือก นั่งสองแถวสีเหลืองเพื่อไปคิวรถจอมทอง อยู่ใกล้ ๆ กับวัดพระธาตุศรีจอมทอง จากนั้นต่อสองแถวเหลืองไปแม่แจ่มกำหนดเวลาที่รอบรถจะต้องออกคือ 15.30 น. และคนก็เต็มรถแล้วก็ยังไม่ออกสักที จนล่วงเลยมาจนถึงเวลา 16.00 น. กว่า ๆ แล้วก็ถึงจะได้ออกสักที

ระยะทางอันยาวไกลและสายฝนที่เทลงมาตลอดทาง เราก็เดินทางมาถึงอำเภอแม่แจ่มกันแล้ว พี่ศรชัยเจ้าของโฮมสเตย์ที่เราได้จองไว้แนะนำในเราเช่ามอไซค์แล้วขับขึ้นไปเขาบอกว่าขับไม่ยาก แต่เรามาถึงเย็นมากแล้วทำให้ร้านเช่ามอไซค์ปิดพี่เขาเลยหารถชาวบ้านให้มารับเราแทน

ความหฤโหดของเส้นทางทำให้เราค้นพบว่าไม่เช่ามอไซค์ขับขึ้นมาเองน่ะดีแล้ว ไม่งั้นคงได้หลงตั้งแต่ทางเลี้ยวแยกแรก สิ้นสุดทางถนนลาดยางของอำเภอแม่แจ่ม ก็เข้าสู่ถนนขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อแบบเต็มรูปแบบระยะทางไกลมากพอสมควร แต่จริง ๆ แล้วทางไปบ้านป่าบงเปียงยังมีอีกเส้นทางก็คือทางตัดตรงที่ผ่านบริเวณน้ำตกแม่ปาน ทางนี้ระยะจะใกล้กว่ามากแต่เส้นทางก็โหดกว่ามากเช่นเดียวกัน แต่ตอนที่เราไปชาวบ้านที่มารับบอกว่าเส้นทางนั้นยังปิดปรับปรุงถนนอยู่

เส้นทางลูกรัง ถนนเต็มไปด้วยบ่อหลุม ไฟส่องนำทางสักดวงยังไม่มี ประกอบกับสายฝนที่ยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ชักตื่นเต้นแล้วล่ะสิว่าที่ที่จะไปถึงจะสวยคุ้มค่ากับระยะทางหรือเปล่านะ

จริง ๆ ต้องบอกก่อนเลยว่านาขั้นบันไดที่บ้านป่าบงเปียงนี้ ไม่ได้อยู่ในลิสส์ที่เที่ยวเชียงใหม่ที่หาไว้แต่แรกด้วยซ้ำ แต่พอเรามาเจอที่นี่เลยอยากมาและเหตุผลในการมาคือ ลำบากดีแต่ก็ไม่คิดว่าจะลำบากขนาดนี้55555

เดินไปตามคันนาสู่โฮมสเตย์กลางทุ่ง ท่ามกลางสายฝนที่ยังโปรยปรายถึงสักทีนะ บ้านป่าบงเปียงที่ตั้งของนาขั้นบันไดที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย (ยังไม่เห็นล่ะสิ เพราะตอนนี้มืดแล้วฮี่ ๆ)