[นิยาย] Memodream : The Lost Crystal ความฝันแห่งความทรงจำ ภาคคริสตัลที่สาบสูญ [บทที่ 2]

เป็นไปได้เรอะ ! ในจักรวาลแห่งนี้ มีผู้หญิงที่ไม่รู้จักข้าคนนี้มาก่อน ข้าคนนี้ผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลาที่สุดและครองตำแหน่งเจ้าชายผู้เลอโฉมที่สุด 3 ปีซ้อนแห่งจักรวาล ... นางล้อข้าเล่นแน่ ๆ หรือนางเป็นพวกชายขอบจักรวาลอันแสนไกลโพ้น

“ฮานซ์ ... ไอ้ทานูกิอ้วนนี่ใคร ... มายุ่งกับข้าทำไม”

ยังจะย้ำอีก ! ข้าเป็นจิ้งจอกไม่ใช่ตัวทานูกิ ! แล้วข้าก็ไม่ได้อ้วนด้วย ! แค่เสื้อผ้าที่ใส่มันหนาไปหน่อยก็เท่านั้น

“แค่เด็กช่วยขนหนังสือน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย" ฮานซ์ยื่นมือข้างหนึ่งสะบัดเป็นสัญลักษณ์พร้อมทำหน้าบ่ายเบี่ยงไม่สนใจให้กับสาวผมยาว

“ขอโทษน่ะขอรับ คุณผู้หญิง กระผมมีนามว่า ...”

“ข้าไม่ได้ถามเจ้า อย่าสอด”

หญิงสาวหันหลังควับ ปลายผมชมพูมุกพริ้วสะไหวไปตามจังหวะหันหลัง สายตาแข็งกร้าวแต่คมคายจับจ้องเข้าไปยังนัยน์ตาสีเทาฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ลดละ น้ำเสียงแหลมลึกราวบาดคมเข้าไปยังจิตใจของชายหนุ่ม มือทั้งสองข้างเท้าสะเอวราวกับเจ้านายกำลังออกคำสั่งให้กับคนใช้ในบ้าน มิกซ์ถึงกับชะงักไปชั่วขณะพร้อมกลืนคำพูดแนะนำตัวเอง ใบหน้าตื่นตระหนกเพราะรังสีอำมหิตของบุคคลเบื้องหน้า แม้ภาพเบื้องหน้าจะดูดุร้ายปานสัตว์ป่า แต่หัวใจมิกซ์กลับตกตะลึงไปกับความสวยและใบหน้าอันอ่อนเยาว์ราวกับเวลาบนโลกได้หยุดชั่วขณะ ริมฝีปากแดงฉานที่กำลังขยับเขยื้อนอยู่นั้นดูอวบอิ่มและเย้ายวนยิ่งนัก ราวกับปลุกสัญชาตณาญสัตว์ป่าในตัวมิกซ์ให้ขโมยความอวบอิ่มนั้น

คำพูดเมื่อครู่ของหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้เข้าไปประมวลผลในหัวสมองมิกซ์แต่อย่างใด นัยน์ตาสีเทาเหม่อลอยราวต้องมนตร์สะกด ความขุ่นเคืองในใจเมื่อครู่เลือนหายไปในทันทีเมื่อสบตากับฝั่งตรงข้าม มือขวายกขึ้นสัมผัสลงบนแก้มแดงระเรื่อดั่งลูกมะเขือเทศ ลูบไล้อย่างแผ่วเบาราวสิ่งของมีค่า ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบโต้แต่อย่างใด มิกซ์บรรจงยื่นใบหน้าเข้าหาริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงตรงหน้าทันที

ใบหน้าหญิงสาวเริ่มแดงก่ำด้วยความอาย นัยน์ตาเบิกกว้างแต่แฝงไปด้วยความตกใจ มิกซ์สังเกตเห็นความผิดปกติแม้จะเป็นแค่เสี้ยวเวลาก่อนฮานซ์จะเข้ามาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม

“พอเถอะขอรับท่าน ข้ายังไม่อยากให้น้องสาวข้าต้องแปดเปื้อน”

ฮานซ์ยื่นมือข้างหนึ่งขวางกั้นระหว่างริมฝีปากทั้งสองได้ทันท่วงที ทำให้มิกซ์คืนสติกลับมา และรีบรุดถอยหลังทันที

“นี่ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย ! เมื่อกี้ข้ากำลังจะ จุ ... จุ ...”

“จูบ”

“อ้ากกกกก ! อย่าพูดคำนั้นออกมาน่ะ ! ข้ารับไม่ได้ !” มิกซ์กุมขมับตัวเองพร้อมร้องลั่นอย่างกับคนเสียสติ

“กรี๊ดดด ! คิดว่าข้ารับได้รึไง ไอ้ทานูกิอ้วน !” หญิงสาวแหกปากร้องไม่แพ้กัน

“ท่านหลงเสน่ห์ของโมน่าเข้าไปแล้วน่ะสิ ดีน่ะที่แค่เล็กน้อย ไม่งั้นล่ะก็ ...”

“อ้ากกก ! อย่าทำให้ข้าคิดถึงมันได้ไหม ! แต่เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไงน่ะฮานซ์ น้องสาวงั้นหรอ ? ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเจ้ามีน้องสาวกับเขาด้วย”

มิกซ์หันไปสร้างบทสนทนาใหม่กับฮานซ์โดยไม่สนใจหญิงสาวแม้แต่น้อย ทำให้หญิงสาวค่อนข้างจะหัวเสียเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังถูกเมิน นางตัดสินใจทันควันใช้เท้าข้างหนึ่งเตะเข้าไปยังหน้าแข้งของมิกซ์อย่างจังและเดินฉุนเฉียวกลับไปยังที่นั่งตามเดิม มิกซ์ทรุดลงกับพื้น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด และเงยหน้าสบตากับบุรุษสีขาวตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะกัดฟันกรอดไม่พอใจใส่หญิงสาวลับหลัง

ใบหน้าเปี่ยมสุขชวนขนลุก และรอยยิ้มฉีกกว้างอย่างสะใจของฮานซ์มองตรงมายังมิกซ์ จากนั้นเขาจึงยื่นมือหวังเข้าช่วยเหลือจิ้งจอกตาหยาดเยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดตรงหน้า มิกซ์ยอมรับความช่วยเหลือนั่นอย่างช่วยไม่ได้ แต่แล้งกลับล้มลงนอนราบกับพื้นเพียงเพราะฮานซ์ดึงมือตนเองกลับก่อนที่มิกซ์จะคว้าได้ และหัวเราะร่าน้ำตาเล็ดอย่างสะใจ มิกซ์ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความแค้นฝังลึก ใบหน้ายังคงแนบติดพื้นเพียงเพราะไม่อยากเงยหน้าขึ้นมารับความน่าอาย ตอนนี้ภาพพจน์ที่สร้างสมมานานไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว โชคยังดีที่ห้องนี้มีเพียงแค่สามคน ถ้ามีมากกว่านั้นเขาคงไม่กล้ากลับมาเยียบที่นี่อีกเป็นเวลาหลายร้อยศตวรรษอย่างแน่นอน

หญิงสาวผมยาวชมพูมุกนามว่า โมเนรีน วู ฟรอง บิแชร์ เรียกสั้น ๆ ว่า โมเน่ เผ่าพันธุ์เดียวกับฮานซ์และมิกซ์ ญาติห่าง ๆ ของฮานซ์ ผมสีชมพูราวไข่มุกแห่งท้องทะเลลึก ยาวเป็นเกลียวคลื่นถึงกลางหลัง ประดับด้วยที่คาดผมไข่มุกจำนวนสามเส้น ดวงตากลมโตชวนน่าหลงไหล นัยน์ตาสีเขียวมรกต แข็งกร้าวและดุดันดั่งพญาอินทรีย์ จมูกโด่งเป็นสันสวยงาม แก้มแดงระเรื่อดั่งผลมะเขือเทศน่าทะนุถนอม ริมฝีปากสีแดงฉานดั่งเปลือกแอปเปิ้ลแดง ดูอวบอิ่มและเรียวเล็กเป็นกระจับ ผิวเรียบเนียนขาวราวหิมะ สวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ดั่งชุดแต่งงาน เว้นแผ่นหลังเพื่อปีกผีเสื้อคู่ยักษ์สีขาว รองเท้าหุ้มส้นสีขาวเหมือนชุดเดรสที่สวมใส่ ทั้งตัวเป็นสีขาวเสมือนตุ๊กตาหิมะ

โมเน่และฮานซ์มาจากดาววินทริเออร์ (Wintrier) ทั้งสองเป็นเสมือนภูติแห่งความหนาวเหน็บ จึงทำให้ทั้งสองผิวพรรณค่อนไปทางขาวซีดมากกว่าจะขาวอมชมพูเหมือนคนอื่น ลักษณะนิสัยของทั้งสองเย็นชาดั่งน้ำแข็งขั้วโลก แต่ฮานซ์มีความยืดหยุ่นและอารมณ์ขันมากกว่าโมเน่ ความจริงแล้วโมเน่มีผมสีขาวเหมือนฮานซ์ แต่เพียงเพราะนางไม่อยากเหมือนใคร นางจึงย้อมสีผมตนเองเป็นสีชมพูมุกตามที่ตัวเองชอบ

“ว่าแต่ ... ข้าแปลกใจน่ะ ที่ท่านสามารถจับตัวนางได้”

“พูดอะไรของเจ้า ข้าก็จับตัวเจ้าได้เหมือนกันนี่นา”

“ข้ากับนางไม่เหมือนกัน ถึงจะเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ต่างแม่กันน่ะท่าน”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“...”