นิยายเรื่องMemodreamTheLostCrystalความฝันแห่งความทรงจำภาคคริสตัลที่สาบสูญ

เอนเตอร์เทนเมนต์

[นิยาย] Memodream : The Lost Crystal ความฝันแห่งความทรงจำ ภาคคริสตัลที่สาบสูญ [บทที่ 1]

โรแมนติกคอมเมดี้

Home » เอนเตอร์เทนเมนต์ » Memodream » [นิยาย] Memodream : The Lost Crystal ความฝันแห่งความทรงจำ ภาคคริสตัลที่สาบสูญ [บทที่ 1]

1452568204 banner novel sistacafe memodream

รวมลิงค์นิยาย : [ The Lost Crystal : ความฝันแห่งความทรงจำ ภาคคริสตัลที่สาบสูญ ]

⇐ Previous...บทนำ

[บทที่ 1]

ณ ดาวเอนเลส (Endless) โลกแห่งการเรียนรู้

ท้องฟ้าสีแดงเพลิงราวยามตะวันตกดิน กลับเป็นสีท้องฟ้าธรรมดาของโลกแห่งนี้ มวลเมฆปุยนุ่นราวสำลี ลอยละล่องประดับฟากฟ้าสีแดงระเรื่อ นกน้อยใหญ่สยายปีกกว้างออกร่ายรำเคียงคู่หมู่เมฆอย่างเพลินใจ ฟองอากาศสีนวลใสและโปร่งแสงราวกระจก ลอยขึ้นจากพื้นดินสีเขียวชอุ่มราวจังหวะเพลงคลาสสิค ต้นไม้ใบระย้าสีม่วงใหญ่ยักษ์พริ้วไหวไปกับสายลมอันอบอุ่น ผืนน้ำแผ่ซ่านกว้างใหญ่ไพศาลระยิบระยับพร่างพราวตาดั่งแสงสะท้อนจากดวงตะวัน

ยานอวกาศรูปปลาดาวสีเหลืองทองอร่าม เริ่มหมุนรอบตัวเป็นวงกลมด้วยความเร็วสูงเพื่อเข้าสู่ชั้นบรรยากาศ และค่อย ๆ หยุดลงบนพื้นคอนกรีตสำหรับจอดยานอวกาศหน้าปราสาทสูงเสียดฟ้าสีชมพูมุก ร่างสูงโปร่งก้าวเท้าออกจากตัวยานอย่างโซซัดโซเซ ใบหน้าซีดเผือดราวไข่ต้ม มือข้างหนึ่งพยุงศีรษะ ก่อนล้มลงกลิ้งลงมาตามทางเดินลาดเอียงจากตัวยาน และนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่มข้างตัวยานด้วยอาการเมาเครื่องบิน พร้อมด้วยนกม่วงลาเวนเดอร์เมามายไม่แพ้กัน

“รีบเกินไปรึเปล่าขอรับท่าน !”

“ฮ่า ๆ ๆ อ๋อย…”

ชายหนุ่มผมเทาสั้นเกลียวลอนใหญ่สีสะเก็ตดาวตก ดวงตาแหลมชี้ขึ้นฟ้าดั่งสุนัขจิ้งจอก นัยน์ตาสีเทาค่อนไปขาวราวดวงตาว่างเปล่า สวมชุดยูคาตะสีเทาดำ ก่อนจะทับด้วยเสื้อโค้ทสีน้ำตาล ดึงหมวกฮูดจากเสื้อโค้ทเข้าปิดทับใบหูจิ้งจอกสีเทาปลายแหลมดำชี้ขึ้นฟ้า เพื่อความน่าเกรงขามและลึกลับ โดยไม่รู้ตัวเลยว่านกม่วงกำลังหัวเราะเยาะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางน่าชวนขันของร่างสูง จากนั้นจึงพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าหาประตูใหญ่สีน้ำตาลตรงหน้า และเปิดกลอนประตูเข้าไปยังด้านในทันที พร้อมด้วยนกม่วงลาเวนเดอร์ตามไปติด ๆ

แววตาว่างเปล่าแต่ในใจกลับส่งเสียงเรียกร้องหาน้องสาวอย่างบ้าคลั่ง เพราะข้อความในจดหมายนั่นอาจจะหมายถึงนางก็เป็นไปได้ ชายหนุ่มรีบวิ่งตรงดิ่งไปยังประตูด้านในด้วยความเร็วปานเสียง วิ่งคดเคี้ยวเข้าไปยังส่วนลึกด้านในของตัวปราสาท ผ่านห้องโถงใหญ่ยักษ์ เข้าประตูมิติทรงกลมในห้องมืดใจกลางปราสาท ไปยังโรงเรียนคาร์ตอน เพื่อเข้าหาเจ้านายของนกม่วงลาเวนเดอร์และถามหาความกระจ่างในจดหมายนั้น

โรงเรียนคาร์ตอน โรงเรียนแห่งการเรียนรู้และการศึกษาทั้งปวงของเจ้าหญิงเอมิเลียที่จัดตั้งขึ้นมาเพื่อให้ความรู้กับบุคคลทั่วไปที่ต้องการศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ประชาชนของดาวแห่งนี้ล้วนมีอาชีพเป็นดาราแทบทั้งสิ้น จึงมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า ดาวลูมินาเรีย (Luminaria) เพียงแค่หยิบมือเท่านั้นที่ยังคงเป็นคนธรรมดา หาตัวจับได้ยากอย่างกับแรร์ไอเทม คนเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเป็นลูกหลานเชื้อพระวงศ์หรือผู้ปกครองแห่งดาวนั้น ๆ จำต้องเรียนวิชาความรู้การปกครองเพิ่มเติมเพื่อใช้บริหารดาวตนเองต่อไป มีเพียงสองถึงสามคนที่นอกคอกยอมทำตามความฝันเป็นดาราตามคนทั่วไป เพียงเพราะไม่อยากรับหน้าที่ปกครองดวงดาวของตนเองและเพื่อทำตามความฝัน

ประตูมิติมืดมิดทรงกลมมีแค่เชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่จะเห็นห้องนี้ได้ ชายหนุ่มก้าวเท้าผ่านบาเรียเสมือนกำแพงสีชมพูตรงทางเดินเงียบสงัด เมื่อชายหนุ่มก้าวข้ามเหยียบพื้นของโรงเรียนคาร์ตอน เป็นความโชคดีที่วันนี้คือวันหยุดแห่งจักรวาล เด็กนักเรียนกลับบ้านกันหมด ไม่หลงเหลือผู้ออกมาเดินเพ่นพ่านไปมาตรงทางเดิน เสมือนเป็นเพียงซากปรักหักพังแห่งโบราณสถานคร่ำครึ ชายหนุ่มวิ่งขึ้นบันไดตึงตังขึ้นไปยังชั้นสอง ปรากฎประตูกระจกขนาดใหญ่ตรงหน้า จึงรีบเปิดประตูเข้าไปยังด้านในด้วยหัวใจสั่นระรัว

“เอมี่ ! ! !” ชายหนุ่มเปิดประตูพร้อมร้องไห้โฮ น้ำตาไหลรินลงแก้มทั้งสองราวสายน้ำเชี่ยวกราก กวาดสายตามองไปทั่วห้องหวังจะเจอน้องสาวสุดที่รักในดวงใจ แต่กลับพบเจอกับชายหนุ่มร่างบางสีขาว และสาวผมยาวปริศนาชมพูมุกนั่งเท้าคางอ่านหนังสือในมืออย่างใจเย็น ไม่สะทกสะท้านไปกับเสียงกระแทกประตูเมื่อครู่แม้แต่น้อย

“เอ่อ… ท่านมิกซ์ เจ้าหญิงไม่ได้อยู่ที่นี่น่ะขอรับ… วันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีใครอยู่หรอก” ร่างขาวบางหันหลังขวับ มองชายผู้กระหืดกระหอบด้วยความเหนื่อยล้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย มิกซ์ถึงกับเข่าทรุดเมื่อรู้ว่าน้องสาวสุดที่รักไม่ได้อยู่ที่นี่

“แล้วเจ้าเรียกข้ามาทำไม ฮานซ์”

มิกซ์พยุงร่างอันเหนื่อยล้าด้วยมือทั้งสองยันหัวเข่า หางปุกปุยช่วยพยุงไม่ให้ล้มลงจากด้านหลัง อาการลมจับพร้อมหน้ามืดเพียงเพราะไม่เจียมในอายุขัยหลายศตวรรษของตนเอง ใบหน้าซีดเผือดพร้อมเหงื่อเม็ดโตผุดกลางหน้าผาก เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มร่างขาวทั้งตัวตรงหน้า พร้อมปากอันสั่นเทาเพราะในใจกลับคิดถึงแต่เรื่องของเจ้าหญิงเอมิเลีย น้องสาวสุดที่รัก

ชายหนุ่มร่างสีขาวนามว่า ฮานซ์ เชอร์วิเย เผ่าพันธุ์อมตะเหมือนมิกซ์ แต่ระดับคลาสต่ำกว่า ผมซอยสั้นขาวบริสุทธิ์ดั่งดวงดาวทอแสงบนฟากฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาเรียวยาวสีขาว นัยน์ตาสีขาวราวพลังแห่งแสง สวมชุดสีขาวปิดถึงข้อแขนและคลุมถึงปลายเท้า เว้นเแผ่นหลังสำหรับปีกคู่ใหญ่แข็งแรงดั่งปีกนกอินทรีย์ทะยานฟ้า เดินเข้าหาชายหนุ่มผู้เหนื่อยหอบตรงหน้าอย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะผิวปากเป็นสัญญาณเรียกนกม่วงลาเวนเดอร์ที่บินอยู่เหนือหัวมาไว้ในอ้อมกอด ลูบหัวไปมาอย่างแผ่วเบาจนทำให้นกม่วงลาเวนเดอร์ถึงกับผลอยหลับคาอ้อมแขนเรียวบางคู่นั้นทันที

“ข้าแค่ต้องการให้ท่านมาช่วยข้าเท่านั้นเอง…”

“หา ! ถึงกับต้องให้ข้ารีบมาเลยเรอะ !" ใบหน้าเหนื่อยล้ามองช้อนขึ้นมองใบหน้าขาวผ่องตรงหน้าทันควัน จนลมจับและหน้ามืดอีกครั้ง เป็นภาระให้กับร่างสีขาวต้องมาพยุงแต่กลับยัดเยียดไม้เท้าสีน้ำตาลข้างตัวในมือให้มิกซ์แทน และยืนหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ

“ถ้าข้าไม่ทำแบบนั้นท่านจะมาไหมละ…”

ฮานซ์หันหลังควับให้กับมิกซ์ผู้เหนื่อยหอบ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปยังโต๊ะบรรณารักษ์สีน้ำตาลเข้มดั่งเปลือกต้นโอ๊คของห้องสมุดแห่งนี้ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกำลังโดนเยอะเย้ยจึงได้ขว้างไม้เท้านั่นทิ้งไปไกลตัวและพยายามยืดตัวเหมือนหายดีแล้วจึงเดินตามหลังมาติด ๆ ก่อนเสยปลายผมที่ปรกหน้าออกอย่างสง่างาม ถ้าเป็นวันธรรมดา ท่านผู้นี้จะเป็นเหมือนไฟนีออนที่คอยเรียกเหล่าแมลงนานาชนิดให้มาชุมนุมกัน เพราะเขาคือผู้ครองตำแหน่งเจ้าชายผู้เลอโฉมที่สุด 3 ปีซ้อนแห่งจักรวาล

“แล้วเจ้าต้องการให้ข้าช่วยอะไร”

“ช่วยข้าจัดหนังสือพวกนี้หน่อยสิ”

บทความที่เกี่ยวข้อง