[นิยาย] โซ่พิสุทธิ์ โดย ภาพิมล - บทที่ ๒ ประชด

ธีธัชชะลอรถห่างออกมาจากร้านขายส่งดอกไม้ต้นไม้เมื่อเห็นรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ ชายฉกรรจ์กำลังขนไม้ดอกหลายกระถางขึ้นกระบะหลังรถ โดยมีสตรีวัยกลางคนซึ่งสวมหมวกปีกกว้างช่วยยกกระถางดอกไม้จนเต็มกระบะของรถปิกอัพสีดำ

หญิงผู้นั้นคงเป็นมารดาของมัทรีที่เขาเคยพบเพียงครั้งเดียว เขาไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านจะมองตนเปลี่ยนไปเช่นไร

ชายหนุ่มเคลื่อนรถไปใกล้หลังรถกระบะขับออกไปแล้ว เมื่อเขาดับเครื่องยนต์ สตรีผิวคร้ามแดดก็หันมอง ธีธัชพนมมือไหว้ ก่อนท่านจะขยับหมวกบังแสงแดดเพื่อมองให้ชัดว่าเขาเป็นใคร

"สวัสดีครับ แม่..." เขาเรียกท่านด้วยคำที่เคยเรียก

อัมพรรับไหว้ เธอจำบุรุษตรงหน้าได้ แล้วก็แปลกใจที่เขามาปรากฏตัวที่นี่หลังเลิกรากับบุตรสาวของตนไปนานสองนาน แม้ชายผู้นี้จะแสดงความรับผิดชอบด้วยการส่งเสียค่าเลี้ยงดูยัยหนูมาตลอด หากคนเป็นแม่ก็ยังขุ่นเคืองใจอยู่บ้างที่เขาคือต้นเหตุความทุกข์ของลูก

"ผมมาหามัทกับลูกน่ะครับ"

"มัทไม่อยู่ค่ะ มีอะไรเดี๋ยวแม่บอกมัทให้"

เล่นละครบทบาทต่าง ๆ มาก็มาก แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่นักแสดงหนุ่มกระอักกระอ่วนใจเช่นนี้เลย

"ถ้าอย่างนั้นผมขอขึ้นไปหาน้องปลายนะครับ"

"มัทบอกคุณเรื่อง... เรื่องน้องปลายแล้วหรือ"

อัมพรนิ่วหน้าประหลาดใจ เธอเคยบอกลูกให้ลดทิฐิ หันหน้ามาคุยกับพ่อของหลานอีกครั้งเมื่อหมอที่ทำการรักษาชี้แจงถึงอาการป่วยของเด็กหญิงปลายฟ้า หากมัทรีก็ใจแข็งเหลือเกิน

"เปล่าครับ ผมมาหามัทอาทิตย์ที่แล้วถึงได้รู้"

"อ้าว มัทไม่เห็นบอกแม่เลย"

ธีธัชพยักหน้า เขายิ้มสุภาพด้วยความขอบคุณที่ท่านให้โอกาส ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดที่เคยขึ้นไปครั้งหนึ่ง

วันนี้ห้องที่อยู่สุดระเบียงทางเดินปิดประตูไว้ เขาหมุนลูกบิดเข้าไป ระวังให้เกิดเสียงเบาที่สุด ก่อนจะก้าวช้า ๆ ผ่านเตียงนอนของมัทรีตรงไปยังเตียงเด็กสีขาวข้างหน้าต่าง เครื่องปรับอากาศยังคงทำงานให้ความเย็นฉ่ำ ทว่าเหงื่อกาฬกลับซึมผ่านผิวกายเขาออกมา

มือชื้นเหงื่อกำขอบเตียงไว้แน่น เขาเม้มปากเป็นเส้นตรงไม่ให้เสียงสะอื้นผ่านลำคอออกมา แต่กับน้ำตา... มันหยาดรินลงตามร่องแก้มอย่างไม่อาจฝืนกลั้นได้อีกต่อไป ยิ่งเมื่อดวงตาใสแจ๋วมองสบมาอย่างไร้เดียงสา ผู้เป็นพ่อก็แทบทรุดอยู่ข้างเตียงด้วยความเวทนาสงสารสุดหัวใจ

ลูกของเขาหน้าตาน่ารัก แกไม่ได้ต่างจากเด็กคนอื่นเลย เว้นแต่ร่างกายซึ่งเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกัน สายพลาสติกเส้นเล็กที่ต่อออกจากจมูก และท่อนั่น...ท่อที่ต่อออกมาจากคอเข้ากับเครื่องช่วยหายใจ

ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับลูกของเขา โรคบ้าๆ ที่มัทรีเคยอธิบายราวกับทำใจยอมรับได้ แต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี รู้แต่เพียงว่าเด็กหญิงจะต้องหาย และเขาจะทำทุกวิถีทางให้ลูกของเขากลับมาเป็นปกติเช่นเด็กคนอื่นให้จงได้

ชายหนุ่มยกนิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตา เขาค่อย ๆ ยื่นมือไปจับมือเล็กของเด็กน้อย แกมิได้กำตอบ แต่ดวงตากลมโตก็ละจากโมบายของเล่นมามองหน้าเขาอีกครา

"น้องปลาย..." ธีธัชทอดหางเสียงอ่อนโยนที่สุด "ลูก..."

ดวงหน้าเล็กคล้ายจะยิ้ม ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับออกจากกันเล็กน้อย แค่นั้นหัวใจพ่อก็เต็มตื้นขึ้นมา

เขาอยากก้มลงหอมลูก แต่ไม่แน่ใจว่านั่นจะปลอดภัยต่อแกหรือเปล่า จึงทำเพียงไล้นิ้วมือไปบนแก้มใสแผ่วเบา แล้วริมฝีปากเล็กก็ขยับเหมือนจะส่งเสียงบางอย่าง แต่ก็เบาเหลือเกิน

มัทรีเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นภาพนั้น จากความหงุดหงิดที่เขามายุ่งวุ่นวายก็กลายเป็นความอ่อนใจ ธีธัชไม่ได้ถอยห่างและเบือนหน้าหนีจากลูกเช่นเมื่อแรกพบแก กระทั่งเขาเห็นเธอก้าวเข้ามา ร่างสูงจึงเหยียดหลังขึ้นมาสบตาเธอ

"ลงไปคุยกันข้างล่างเถอะค่ะ"

"ปกติมัทให้ลูกอยู่คนเดียวอย่างนี้หรือ" เขาถามขึ้นก่อนจะลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายเสียอีก

มัทรีรินน้ำให้แขกพร้อมกับวางลงบนโต๊ะกระจก เหมือนบอกกลาย ๆ ให้เขานั่งตรงนั้นและอย่าสร้างความวุ่นวายแก่เธออีก ลำพังที่ดาราดังอย่างเขามาปรากฏตัวต่อหน้าพวกตนก็ทำเอาเธอกับแม่วุ่นวายใจแล้ว

"แกอยู่ได้ค่ะ" เธอตอบสั้น ๆ

"แล้วถ้าไฟดับล่ะ เครื่องนั่น..."

"มันสำรองไฟ"

"แล้วถ้าลูกร้อง"

หญิงสาวหยิบเบบี้มอนิเตอร์ออกมาวางต่อหน้า มันเป็นเครื่องตรวจจับเสียงร้องไห้ รูปทรงเหมือนวิทยุพกพาแบบวอล์คกี้ทอล์คกี้ มีเจ้าเครื่องคล้ายกันนี้อีกอันอยู่ปลายเตียงลูกน้อยคอยส่งสัญญาณเข้ามาในเครื่องของเธอ

ธีธัชอับจนคำพูด ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะจัดการชีวิตลงตัวดีแล้วจนเขานึกละอาย

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมจะหาพยาบาลพิเศษมาช่วยดูลูก"

มัทรีไหวไหล่ ถ้านั่นจะทำให้เขาสบายใจและเลิกยุ่งเกี่ยวกับพวกเธอก็ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

"มีเพื่อนรุ่นเดียวกับผมคนหนึ่งเป็นหมอที่โรงพยาบาลใหญ่ ผมจะพาลูกไปพบเขา"

คราวนี้คนเป็นแม่ตวัดมอง เป็นสัญชาตญาณของความหวงลูกก็ว่าได้ และที่สำคัญ... เธอมั่นใจว่าพาลูกไปรักษากับแพทย์ที่ดีที่สุด เก่งที่สุดคนหนึ่งทางด้านนี้มาแล้ว

"ฉันคิดว่าถ้าคุณไม่อยากเป็นข่าว ทางที่ดีก็ปล่อยให้อะไร ๆ เป็นไปเหมือนที่ผ่านมาดีกว่าค่ะ ฉันไม่ปริปากบอกใครอยู่แล้ว แต่ยิ่งคุณพยายามมาเจรจากับฉันอย่างนี้มันก็มีแต่สุ่มเสี่ยงมากขึ้น เรื่องน้องปลายฉันดูแลแกได้ คุณไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรเลยค่ะ จริง ๆ นะ มัทไม่ใช่คนทำอะไรประชดใคร คุณก็น่าจะรู้"